Reisverslag Kenia 2013: Olifanten en buffels in de nacht: Leven in de brouwerij!

5 december 2013

Onberekenbare buffels in Aberdares National Park

We rijden vanuit Samburu terug naar de Aberdare Country Club, waar we lunchen. Daarna brengt een bus ons naar alweer een speciale plek: The Ark. Het is een lodge, hoog in de bergen, diep in het onherbergzame woud van de Aberdares. Het ligt hoog, op 2500 meter. Het woud is van nature ondoordringbaar en het barst er van het wild. Enkel de aangelegde weg maakt het mogelijk dit gebied te bereiken. Op weg naar The Ark kijkt een buffel ons vanuit de struiken glazig aan.

Dan draait hij om en verdwijnt in het struikgewas. Het bladerdek sluit zich achter de buffel en prompt is hij onzichtbaar. Toch is het vermoedelijk niet meer dan een paar meter bij ons vandaan.

Wie verwacht dat een buffel gevaarlijk is?

Als je het plompe beest zo ziet, verwacht je niet dat dit één van de gevaarlijkste dieren van Afrika is. Hij kan zeer agressief zijn, onberekenbaar en sneller dan je denkt. Het is te begrijpen dat je kansloos bent als zo'n tank van meer dan een ton op je afstormt. Je kunt je voorstellen dat het in het dichte woud niet pluis was voor jagers en stropers! En toch zijn ook ier heel wat neushoorn gestroopt. Deze stropers waren echte waaghalzen. Een interessante vraag is nog: wat denkt u dat het dodelijkste dier van Afrika is? Ik help u wat op weg: het is niet een slang, krokodil, leeuw of olifant. In het laatste deel van dit reisverslag zal ik het u verklappen.

De aantrekkingskracht van The Ark

The Ark is gebouwd aan de rand van een open plek. In deze open plek bevindt zich ook een poel. Vooral de mineraalhoudende modder langs de oever oefenen een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op het dierenleven, die het zout gretig oplikken.

De lodge is voorzien van een kleine bunker met grote kijkgaten, pal naast de poel. De bunker is ingegraven in de grond zodat de kijkgaten bijna ter hoogte van het maaiveld zijn. Ruiten ontbreken in de kijkgaten, zodat er niets is tussen de mensen in de bunker en de dieren. De open plek is als het donker is deels verlicht met schijnwerpers. Dit wordt overigens niet als hinderlijk beschouwd door de dieren.

In de bunker

De olifanten en buffels bevinden zich slechts op enkele meters afstand. Je kunt ze bijna aanraken. En omgekeerd... Een hek of schrikdraad is er niet. "Is het niet gevaarlijk", zult u zich misschien afvragen? Nee. De ontwerpers van de bunker hebben een barrière van stenen opgeworpen. Olifanten en buffels kunnen niet over deze stenen klauteren. Zo simpel is het. De andere dieren zijn bang voor mensen en wagen zich dus ook niet bij de bunker. Enkel aandoenlijke bushbaby's (in goed Nederlands 'nachaapjes') nemen er een kijkje, maar alleen 's nachts, op de momenten dat er geen mensen in de bunker zijn.

Hier zie je een kort filmpje: bushbaby krijgt eten in The Ark
De voerplaats is niet verlicht en dus aardedonker. Ik moest de opname stevig bewerken om het grappige diertje in beeld te krijgen. Gevolg: zeer korrelig beeld (in fotografietermen: ruis!)

Het is te begrijpen dat dit een aantrekkelijke plek is om een keer te verblijven. In Kenia zijn nog twee andere lodges die eenzelfde setting hebben als The Ark: Mountain Lodge op de flanken van Mount Kenya en Treetops, ook in de Aberdares. Elisabeth van Engeland logeerde in Treetops in 1952 toen haar vader King George VI 's nachts overleed. Op dat moment werd zij automatisch koningin van het Brite rijk. Ze kwam naar Treetops als prinses en verliet het de volgende dag als koningin. Treetops was op slag wereldberoemd.

In de bunker heb ik de hele middag en avond de tijd voor het maken van video’s met mijn camera. De bunker is piepklein; met vijf mensen is het al overbevolkt. Gelukkig zijn er vandaag maar tien gasten in de lodge. Slechts op één moment is het vol in de bunker, namelijk als de eerste olifanten zich vertonen. Na een half uur is verlaat iedereen al voldaan de bunker. Vanaf dat moment heb ik het koninkrijk voor mezelf. Wat een weelde!

Op de open plek is het een komen en gaan van dieren. Een waterbok maakt een hinde het hof, een buffel ligt te rollen in de blubber, een olifant neemt een duik in het water, waarbij alleen zijn slurf nog zichtbaar is. Twee buffels knokken samen om de rangorde in de groep vast te stellen. De massieve koppen dreunen tegen elkaar. Een partijtje vrij worstelen volgt, totdat een van hen het opgeeft en wegdraaft. De tweede stormt er achteraan in een snelheid die je van deze kolossen niet verwacht. Binnen een paar seconden zijn ze uit het zicht. Een andere buffel roert ondertussen onverstoorbaar met zijn kop door de blubber. Waarom doet dat beest dat? Jeuk misschien? Eigenaardig hoor. Een andere, vlak voor mijn neus, slobbert wat modder naar binnen. Omdat hij zo dichtbij staat krijg je de slobbergeluiden er luid en duidelijk bij. Dat de blubber er als zoete koek ingaat blijkt wel als het beest zijn snuit grondig schoon likt. Een smakelijk tafereeltje. Dit alles heb ik weten te filmen, wat natuurlijk een kwestie van geluk is. Ik kom er achter dat waar de filmgevoeligheid van de foto’s in deze situatie ontoereikend is, de video’s kristalheldere beelden opleveren. Wat je met de snel voortschrijdende techniek tegenwoordig allemaal niet kan (en zelfs ik) ….

Je kunt nu drie video's zien die ik vanuit de bunker maakte:

1. Een onderhoudende video over olifanten in de nacht.

O.a. moeder en dochter, lekker poedelen in het water (kopje onder), twee rivaliserende jonge mannen en een optocht van de olifantenfamilie, Het duurt 6 minuten.