donderdag 12 december 2013

Een luipaard met jongen door mijn schuld misgelopen

4 december 2013


Hoe vaak ik inmiddels in Samburu geweest ben, het was nooit hetzelfde. Oké, de ligging en de vorm van het landschap verandert niet, hoewel… In al die jaren waren er zorgen over de droogte. In mijn reisverslag van vier jaar geleden kunt u lezen dat de olifanten in een bepaald jaar wegtrokken naar andere gebieden. Een deel van het park heet Buffalo Springs. Het dankt deze naam aan het voorkomen van buffels. Jaren geleden zijn ze allemaal omgekomen vanwege een gebrek aan water. Vier jaar geleden zagen wij dat er in augustus amper nog water in de rivier stond. De giraffes konden zomaar oversteken, zoals op onderstaand foto is te zien.


Giraffes steken de Ewasu Nyero  over in 2009


Hoog water


Eén jaar later, in 2010, is het ineens langdurig gaan regenen in Kenia. Gevolg is dat het waterpeil in de rivieren en meren enorm steeg. Iedereen brak zich het hoofd over de oplossing van de droogte en ondertussen heeft niemand onthouden dat zo eens in de vijftig jaar het waterpeil is gestegen tot abnormale hoogte. Ook bij het bouwen van de lodges is dat vergeten. Natuurlijk is het aantrekkelijk om de accommodaties vlak aan de oever van de rivier te situeren. Tja, nu bleek dat diverse hotels onder water liepen. De Lake Baringo Country Club staat tot op de dag van vandaag nog onder water en is dus gesloten. Als het water eenmaal is gezakt zal het waarschijnlijk geruïneerd zijn. Mungai vertelt dat ons Ashnil Camp gedwongen wordt om de laagste huisjes, waar ik ook zit, de komende tijd af te breken en hogerop te herbouwen.

We kijken bij hetzelfde uitzichtpunt als in 2009 en zien een brede rivier. Wat een verschil!


Hoog water in de Ewasu Nyero in 2013


Olifanten


Gisteren hebben we bij onze lodge al olifanten gezien. Je zou denken dat je deze kolossen, die meestal in kuddes rondtrekken, gemakkelijk zou moeten zien. Dat is echter niet zo. Als ze eenmaal tussen de struiken staan, zijn ze opvallend goed gecamoufleerd. Hoewel we een paar dagen hier rondtoeren, zien we ze maar één keer echt dichtbij. Ik film deze ontmoeting. Men vraagt mij wel eens: hoe dichtbij zie je de dieren eigenlijk als je in Afrika bent. Deze video geeft daar ook een beeld van.



Roofvogels pronken voor de camera


Een mens is geneigd te vergelijken met het verleden. Ik ook natuurlijk. Er waren bezoeken aan Samburu waarbij ik binnen een uur zowel leeuwen als jachtluipaarden zag. Nu zijn ze in geen velden of wegen te bekennen. Maar dan is er toch weer het onverwachte dat dit zo interessant maakt: we zien zoveel andere dingen die ik nooit eerder zag: een imposante bateleur die boven ons in een boom zit en zich zelfs als we uitstappen uitgebreid laat portretteren. 


Bateleur (In Engels en Nederlands hetzelfde)


We zien heel wat andere roofvogels die ook te benaderen zijn tot op enkele meters, waaronder een Afrikaanse kuifarend en onze eigen torenvalk. Ik laat enkele portretten natuurlijk graag zien.






Common Kestrel / Torenvalk



Long Crested Eagle / Afrikaanse zwarte kuifarend



De secretarisvogel: enig in zijn soort.


Een paartje secretarisvogels nestelt bovenop een acacia en voert een mooie show op. De secretarisvogel jaagt op hagedissen en slangen. Vandaar dat hij hoog op de poten staat. Wordt hij onverhoopt in de poten gebeten door een cobra, dan treft de slang enkel bot. De secretarisvogel zal er geen hinder van ondervinden. Meestal komt het niet zover. De vogel is zo snel dat het de slang al heeft doodgetrapt voordat deze kan toeslaan. De BBC heeft hiervan eens een interessante test uitgevoerd, gefilmd met een supersnelle camera. De cobra is kansloos, voordat hij wil toeslaan heeft hij al drie fatale trappen voor zijn kanis gekregen. Terwijl een uitval van een slang toch bliksemsnel is... Ik film de fotogenieke vogels gretig! Helaas zijn er geen slangen in de buurt. Hier ziet u het resultaat.








Door mijn ongeduld missen we een luipaard met twee jongen!


In de loop van de ochtend wordt het steeds stiller in het gebied waar we rondrijden. Ik vraag Mungai of we niet beter elders kunnen gaan zoeken. Hij is het met mij eens en draait de wagen. ’s Avonds bij het eten blijkt dat andere gasten een steenworp verderop in een boom langs de zandweg een luipaard zagen met twee jongen. We hebben dit gemist…, door mijn toedoen…. Drommels.
De volgende dag nog maar eens daar gaan kijken....


De volgende ochtend een herkansing


Om het verhaal maar meteen af te maken: de volgende ochtend gaan we terug naar de bewuste plek. Zoals gebruikelijk stoppen we onderweg een aantal keren, zoals voor een schitterende eastern chanting goshawk die vlak langs de weg zit en blijft zitten als we langszij komen.




We zetten de wagen ook stil voor een giraffe die in het zonnetje aan een struik staat te knabbelen. Wat een vredig gezicht. Ik maak een film en krijg je gevarieerde prachtige vogelgeluiden er zomaar bij. Ik vraag me tegelijk af of een giraffe geluid maakt. Ik heb het nog nooit gehoord. Er wordt zelfs niet gesmakt! De opname heb ik toegevoegd aan het filmpje dat u in het blog van gisteren kunt zien.



Speuren naar het luipaard.


Ondertussen blijft Mungai de omgeving afspeuren naar het luipaard. Het lijkt dat we de plek al zijn gepasseerd. Hij stopt om met ons te overleggen wat te doen, immers we hebben een flinke rit voor de boeg, terug naar de Aberdares en we moeten ook nog ontbijten. De auto staat amper stil of Mungai geeft een dot gas. Uit zijn ooghoeken zag hij het luipaard uit een boom komen met een jong er achteraan.
We zien ze beiden in een glimp de weg oversteken waarna ze in het hoge gras verdwijnen. Mungai toont nu aan hoeveel ervaring hij heeft. Hij herinnert zich dat er twee jongen waren, waarvan de tweede nog bij de boom moet zijn. Het zal de moeder willen volgen. Al gauw zien we het vanachter een struikje naar ons loeren en kort daarna steekt het rustig over. 









Wat een unieke gebeurtenis! Het is echter nog niet gedaan. Mungai heeft namelijk vlakbij een prooi in een boom zien hangen; er ontgaat hem werkelijk niets. Hij zegt dat het luipaard zijn prooi zelden achterlaat en dus in de buurt zal zijn. Even afwachten dus. En verhip: daar stapt moeders de weg op en gaat pal voor ons neus onder de boom met de prooi liggen, ondertussen spiedend naar de plek waar de jongen zijn…
Wat een belevenis! Het is een bezoek aan Samburu om nooit te vergeten.   



Geen opmerkingen:

Een reactie posten