Afrikaanse massage

9 december

Afrikaanse massage op weg naar Masai Mara

Natuurliefhebbers hebben vast wel een documentaire gezien over de uitgestrekte grasvlakten van de Serengeti in Tanzania. Het is vooral bekend door de jaarlijkse migratie van een miljoen wildebeesten, door Nederlanders ook wel gnoes genoemd. Op hun trektocht moeten de gnoes rivieren oversteken, wat een hachelijke onderneming is vanwege de steile oevers en de monsterachtige krokodillen die op hen wachten… De Serengeti ligt in Tanzania, maar een deel strekt uit tot in Kenia, waar het Masai Mara heet. Vandaag rijden we erheen, onze laatste bestemming van deze reis. De Masai Mara. De open vlakten van Masai Mara zijn de ideale jachtgebieden van leeuwen en jachtluipaarden. Je moet veel pech hebben wil je die hier niet kunnen zien. De open vlakten. De fantastische vergezichten. Ik verheug me er op om het opnieuw te beleven. De Masai Mara. Het is niet alleen het toetje van deze reis. Het is het "grande dessert"!

  

Vanuit Nakuru naar de toegangspoort van de Mara is het zes uur rijden, waarvan de laatste anderhalf uur over een onverharde weg. Deze is zeer slecht onderhouden. Het is stuiteren van begin tot eind. De minst oncomfortabele manier is zo hard mogelijk over de weg te rijden. Ze noemen dit onophoudelijke gestuiter en gerammel "de Afrikaanse massage". Het is geheel gratis en als je geluk hebt kom je hiermee van je hernia af. Of je loopt er juist één op.... De chauffeur moet als een ware rallyrijder zeer geconcentreerd sturen, want niet alleen de stenen en kuilen vormen een gevaar, ook kuddes schapen, geiten en koeien lopen op de weg. De veehoeders, allen van de Masai-stam, zijn hier de baas en ze hebben in de regel dan ook weinig haast om het vee van de weg te drijven. Maar o wee, als je een dier aanrijdt ... Dan heb je een serieus probleem, want bij de Masai is het vee heilig! 

Een impressie. Filmpje!

Masai en hun vee op en in de weg

Vanwege overvloedige regen zijn diverse bruggen weggespoeld. Vervanging is hier niet vanzelfsprekend. De chauffeurs zoeken dan een omweg, simpelweg door het veld. Door veelvuldig gebruik hiervan ontstaat vanzelf een prima by-pess. De overheid doet niet veel aan herstelwerk met geldgebrek als argument. De echte reden is opmerkelijk. Zou de weg van begin tot eind goed zijn, dan is Masai Mara voor dagjesmensen vanuit Nairobi bereikbaar. Die komen dan in het weekend aanrijden, betalen parkentree (voor residents veel lager dan voor buitenlanders), kijken snel even naar een paar leeuwen en gaan weer terug, zonder overnachting of andere geldbesteding. Dankzij de slechte weg laten de meesten dat uit hun hoofd of besteden alsnog een flink bedrag in de prijzige lodges.

De eerste indruk van de onmetelijke vlakten

Nadat we via de Talek-gate zijn binnengekomen houden we de gang er goed in, want we zijn allang onderweg, we krijgen honger en Mungai wil wat uitrusten. Intussen krijgen we al een goed beeld van wat de Mara te bieden heeft: eindeloze grasvlakten met slechts sporadisch een enkele boom. 

Het is een uniek landschap dat zijn gelijke in de wereld niet kent. Op veel plekken lijken de vlakten leeg, op andere plekken staat hier en daar een dier en op sommige plekken ziet het er zwart van. We stoppen enkel als Mungai drie leeuwen ziet. Ze liggen te slapen onder een boom. We zullen deze drie de komende dagen nog een paar keer terugzien. De beelden ziet u verderop.

We verblijven in Ashnil Mara, mooi gelegen aan de Mara-rivier, binnen de parkgrenzen. Het ademt dezelfde kwaliteit uit als Ashnil in Samburu, waar we eerder deze reis verbleven. Ook dit is een aanrader. 

Om vier uur in de middag is de hitte voorbij, het licht wordt zachter en dieren en vogels worden weer actief. Dat is het tijdstip waarop de dagelijkse "afternoon-gamedrives" beginnen. Meteen buiten ons kamp barst het van het wild. Als ik vanonder het open dak een rondje draai van 360 graden is er geen moment waarop ik geen dieren zie: giraffes, knobbelzwijnen, wildebeesten, gazelles, zelfs olifanten en vooral veel, heel veel zebra’s. En dat alles vanaf één punt gezien. Het is onvoorstelbaar. Welkom in Masai Mara! Ik maak er maar eens een filmpje van, zodat u het even kunt meebeleven.

Het is een genot om de motor uit te zetten en maar eens een tijdje te genieten. Ik moet onze Mungai er even van overtuigen dat ik nog even wil blijven, want hij popelt om méér te zoeken. En hij heeft al wat op het oog! Vanaf dit moment kan ik u overspoelen met talloze beelden van wat we zien. Het is een gekkenhuis!

We gaan weer voort. Een verrassing: een leeuw ligt langs het karrenspoor met vier welpen, terwijl ze geduldig toelaat dat twee ervan haar melk drinken. De andere welpen liggen slapend in het gras. Die hebben kennelijk hun portie al gehad. Ik laat het niet eens zien, want er komt een nog mooier beeld. Nog geen honderd meter verderop zien we weer een leeuwin, deze heeft drie welpen. Ze zijn nog piepklein en kijken ons vanuit hoog gras nieuwsgierig aan onder het wakend oog van moeders. De leeuwin zorgt ervoor dat ze niet op open terrein komen. Er kunnen namelijk vijanden op de loer liggen.

Moederzorg

Intussen gaat de zon bijna onder en dat betekent dat het binnen een half uur donker wordt. Mungai spreekt een passerende chauffeur. Ik versta niets van hun ingewikkelde Swahili-taal, maar het is duidelijk dat de passant geestdriftig is. Ik kijk Mungai vragend aan. Het enige dat hij zegt is: "Dick, we are not going home yet!". Dan trapt hij het gaspedaal in.

 

Jachtluipaard / Cheetah